Są ludzie, którzy nie lubią świąt Bożego Narodzenia. Niektórzy posunęli się do tego, że kochają świąteczne przygotowania, to bieganie po sklepach, stanie w kolejkach, pakowanie prezentów, przemieszczanie kurzów z jednego kąta w drugi, mycie kieliszków używanych raz na pięć lat, ozdabianie domów stroikami i wszelkimi innymi bombkowo-choinkowo-świeczkowymi rzeczami, ale same święta już im nie leżą. Może przez to, że już leżeć nie potrafią po takiej bieganinie.

Codziennie dowiadujemy się, ile wspaniałych okazji mamy, by świętować. Od wydarzeń ważnych społecznie lub dla danej nacji, ustanowionych przez państwo, kościół czy ONZ, po te zabawne typu Dzień Niespodziewanego Całusa czy Przemytnika Litewskiej Książki.

Jesienią człowieka mogą dopaść różne świństwa. Taka melancholia, kiedy popatrzy na spadające z drzew liście. Przygnębienie, gdy pomyśli o przemijaniu, że czasu nie da się zatrzymać ani cofnąć. Ewentualnie taki kaszel i katar, a o nowych odmianach wirusa to już nawet nie wspominam. Może się też zdarzyć, że człowieka dopadnie zwierz. Jakiś pies, któremu nie spodobało się, że ktoś biegnie koło jego podwórka. Kot, który uznał, że pora na jego karmienie. Możliwości jest całkiem sporo. Mnie ostatnio dopadł przedstawiciel młodego pokolenia.

Podobno (wieść tak głosi, oficjalnie jeszcze niepotwierdzona przez żadne badania amerykańskich, radzieckich czy izraelskich naukowców) pojawiły się nowe objawy choroby podręcznikowej, która atakuje przede wszystkim dzieci i młodzież w wieku szkolnym. S

Biedne te dzisiejsze dzieci. Przez pandemię tyle straciły z tego swojego dzieciństwa, te lekcje takie przeładowane, tyle przed tymi komputerami muszą siedzieć, uczyć się, a i ci rodzice tacy nieodpowiedzialni, dwunastolatkom samym każą przez ulicę przechodzić, wysyłając ich do szkoły, zamiast zawieść samochodem, do szatni odprowadzić, buty pomóc zmienić.

 W Polsce w każdej sekundzie przez cały rok wyrzucanych do kosza jest blisko po 153 kg żywności, z tego aż 92 kg w naszych domach. To tak jakby każdego dnia, przez cały rok, w każdej sekundzie, Polacy tylko w swoich domach wyrzucali 184 bochenki chleba

W życiu każdego Polaka związanego ze szkołą przychodzi ta chwila, kiedy uświadamia sobie, że dzień 32 sierpnia nie istnieje. Jest nawet jeszcze gorzej. Trzeba przyjąć do wiadomości, że istnieje 1 września, jakby już innych ładnych dni nie było.

Wszyscy kojarzymy kampanie zachęcające do kupowania polskich produktów, promujące rodzimą żywność i technologie. Na półkach sklepowych można znaleźć towary ze specjalnymi oznaczeniami. Niektórzy zachęcają do nabywania produktów lokalnych. Znaczek Teraz Polska znają już wszyscy.

Nuda to takie straszne słowo, którego nie chce chyba usłyszeć żaden dorosły opiekujący się pacholęciem albo jeszcze gorzej - kilkoma nieletnimi osobnikami. Niby małe to, niby wyglądające jak aniołek, niby takie grzeczne i ułożone, a wystarczy kilka minut, żeby przewrócić świat spokojnego, nic niepodejrzewającego dużego człowieka owym okropnym rzeczownikiem. Jakim cudem może udać się to kilku czy kilkunastolatkowi, pojęcia nie mam.

„Ale jak jest zima, to musi być zimno! Pani kierowniczko, takie jest odwieczne prawo natury!” — tłumaczył palacz w filmie Stanisława Barei. Zatem analogicznym prawem przyrody powinno być, że jak jest lato, to musi być gorąco. Chociaż podobno Polska to taki dziwny kraj, gdzie logika niekoniecznie istnieje.

Chodząc do szkoły, większość z nas marzyła, by wydarzyło się coś, co spowoduje jej zamknięcie. Pamiętam opowiadanie o dziewczynce z Australii, która ze względu na wielkie odległości dzielące ją od szkoły, uczyła się zdalnie. W erze, gdy nie było internetu i komputerów, to wyglądało zupełnie inaczej niż teraz.

26 maja obchodzimy Dzień Matki. Pisałam już kilka felietonów z tej okazji, zwykle kończyło się na ukradkowym ocieraniu łez u mojej rodzicielki. Nie jest łatwo napisać coś o mamie bez patosu i wzruszeń. Tym razem jednak postanowiłam wyjść z własnej strefy komfortu (takie modne określenie motywacyjne) i napisać o mamach na wesoło, a konkretnie o pomysłach na obchodzenie Dnia Matki w sposób może trochę mniej konwencjonalny. Poniższe historie są oparte na faktach.

Nasz mózg, słysząc jak ktoś marudzi (np. iż znów jest straszna pogoda i żyć się nie da, ewentualnie na te ptaki co cały czas ćwierkają, kraczą, świszczą, buczą i porządnemu człowiekowi spać nie dają albo na sąsiadkę, która znów sobie nową kieckę sprawiła i wygląda w niej okropnie, kompletne bezguście), automatycznie uruchamia tryb zagrożenia i wszczyna alarm.

Bałagan robi się sam - szybko, żywiołowo. Nie trzeba nic szczególnego, aby powstał. Każdy z nas tego doświadcza, kiedy ze zdziwieniem patrzy na otoczenie - jak wygląda biurko, kuchnia, czy salon pod koniec dnia. Bałagan robi się sam. Wraz z jego powiększaniem się przestajemy dostrzegać szczegóły.

W tym roku święta postanowiłam zaplanować odpowiednio wcześniej. Zadałam pytanie moim znajomym, jak radzą sobie z przygotowaniami do świąt. Odpowiedzi wprowadziły mnie w lekki stan osłupienia. Okazało się, że zdecydowana większość próbuje uciec przed tym, co ich czeka, a przede wszystkim przed rozgardiaszem przedświątecznym.