26 maja obchodzimy Dzień Matki. Pisałam już kilka felietonów z tej okazji, zwykle kończyło się na ukradkowym ocieraniu łez u mojej rodzicielki. Nie jest łatwo napisać coś o mamie bez patosu i wzruszeń. Tym razem jednak postanowiłam wyjść z własnej strefy komfortu (takie modne określenie motywacyjne) i napisać o mamach na wesoło, a konkretnie o pomysłach na obchodzenie Dnia Matki w sposób może trochę mniej konwencjonalny. Poniższe historie są oparte na faktach.

Nasz mózg, słysząc jak ktoś marudzi (np. iż znów jest straszna pogoda i żyć się nie da, ewentualnie na te ptaki co cały czas ćwierkają, kraczą, świszczą, buczą i porządnemu człowiekowi spać nie dają albo na sąsiadkę, która znów sobie nową kieckę sprawiła i wygląda w niej okropnie, kompletne bezguście), automatycznie uruchamia tryb zagrożenia i wszczyna alarm.

Bałagan robi się sam - szybko, żywiołowo. Nie trzeba nic szczególnego, aby powstał. Każdy z nas tego doświadcza, kiedy ze zdziwieniem patrzy na otoczenie - jak wygląda biurko, kuchnia, czy salon pod koniec dnia. Bałagan robi się sam. Wraz z jego powiększaniem się przestajemy dostrzegać szczegóły.

W tym roku święta postanowiłam zaplanować odpowiednio wcześniej. Zadałam pytanie moim znajomym, jak radzą sobie z przygotowaniami do świąt. Odpowiedzi wprowadziły mnie w lekki stan osłupienia. Okazało się, że zdecydowana większość próbuje uciec przed tym, co ich czeka, a przede wszystkim przed rozgardiaszem przedświątecznym.

Dyskusje, czy powinno obchodzić się Dzień Kobiet są od kilku ładnych lat częścią tego święta. Jedni mówią, że to komunistyczny wymysł. Inni, że feministyczny. Niektóre z pań twierdzą, iż Dzień Kobiet powinien trwać cały rok, a nie tylko 8 marca i odmawiają przyjmowania kwiatów oraz życzeń. Są też „udręczeni” mężczyźni, którzy nie wiedzą już komu wręczyć goździka, a kogo zdecydowanie tego dnia omijać.

Szczepić, czy nie szczepić – oto jest pytanie. Tak mogłaby brzmieć uwspółcześniona wersja dylematu Hamleta.

Znów w Nowy Rok stanęłam w oknie. Tym razem miałam okazję popatrzeć na niebo, które rozbłyskiwało od czasu do czasu serią kolorowych fajerwerków.

Kiedy rok temu zabierałam się, by pisać świąteczny komentarz, świat wyglądał zupełnie inaczej.

Każdy człowiek kiedyś umrze. Jedni mając kilka dni, inni przeżywszy sto lat. Nikt z nas nie wie kiedy, gdzie, w jaki sposób zakończy życie. Przemijanie jest częścią naszego świata. Wszystko ulega ciągłej zmianie, ostatnio coraz szybszej. Nasze wyobrażenie, że ciągle jesteśmy młodzi i żyć będziemy wiecznie, z każdym przeżytym rokiem staje się coraz mniej pewne.

Przez wieki ludzie wierzyli, że choroby są wynikiem gniewu lub woli bogów, ewentualnie są wywoływane przez czary.

Lubię przeglądać zdjęcia, które udostępnia na swoim profilu na Facebooku Pracownia Dokumentacji Dziejów Miasta Sierpc. Wykonane kilka czy kilkadziesiąt lat temu fotografie przedstawiające uliczki naszego miasta pokazują, jak wiele się zmienia.

Teoretycznie mamy połowę sezonu ogórkowego za sobą. Teoretycznie, bo od kilku przynajmniej lat sezon ogórkowy przestał istnieć.

Co by było, gdyby ludzie zaczęli być dobrzy dla siebie i dla innych?

Mamy powinny nie tylko wzdychać i ocierać ukradkiem łzy, ale przede wszystkim się uśmiechać. Skoro dźwigają na barkach wszystko, co mogą na nie tylko wrzucić latorośle, to postanowiłam stworzyć miniporadnik, przydatny w niektórych codziennych sytuacjach.

Świat stanął na głowie i przyszło nam unikać ludzi.