Kiedy człowiek staje się dorosły? Według prawa, jak skończy osiemnaście lat. Są tacy, którzy twierdzą, że jak zda maturę, pójdzie do pracy lub zacznie żyć na własny rachunek. Psycholog Robert Taibbi twierdzi, że dorosłym zostaje się wtedy, kiedy opanuje się osiem podstawowych umiejętności, czyli: panowania nad emocjami, umiejętności konfrontacji z innymi, przyznawania się do błędów, do tego dorośli są uczciwi, proszą o pomoc i wsparcie, są proaktywni, ustalają priorytety i wartości, a potem trzymają się ich. Pięknie brzmi. Nawet bardzo pięknie. Teraz rozumiem, dlaczego tak mało jest dorosłych na Ziemi.

„Bycie dzieckiem to nie jest wcale taka łatwa sprawa, szczególnie w dzisiejszych, ciężkich czasach” — przynajmniej tak twierdzi znajoma dziewięciolatka. Na początku sądziłam, że chodzi jej o pandemię i wojnę w Ukrainie. Błądzenie jest rzeczą ludzką, a próbowanie nadążyć za tokiem rozumowania małej dziewczynki wyczynem nie lada. Okazuje się, że owe „ciężkie” czasy to wina nas, dorosłych, a już szczególnie pokolenia lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych

Rzadko zdarza się, że w ciągu trzech tygodni możemy świętować aż tyle jubileuszy w naszym powiecie.

Bycie człowiekiem do najprostszych zadań nie należy, a Polakiem to chyba szczególnie. Już dawno temu nasi wieszczowie zauważyli, żeśmy narodem wybranym i cierpimy za miliony, oczywiście za całkowitą niewinność. Takie posłannictwo.

Wielkanoc zbliża się wielkimi krokami, a wraz z nią tradycyjne poszukiwania kurzu w miejscach, do których nikt normalny nie zagląda, ale na wszelki wypadek gdyby jednak cioteczna kuzynka szwagra brata teściowej wpadła i przegląd zrobiła, to wypada tam sprzątnąć.

Pewnego pięknego marcowego dnia była awaria na kolei. Pociągi miały koszmarne opóźnienia, część z nich odwołano. Tłumy ludzi utknęły na dworcach. Wśród owych „nieszczęśników” koczujących na peronach znalazłam się też ja. Konkretnie na peronie piątym na dworcu Gdańsk Główn

Wszystko zmieniło się 24 lutego. Rosyjska agresja na Ukrainę sprawiła, że nasz świat wywrócił się do góry nogami. Jeszcze trzy lata temu świat wydawał się należeć do nas. Główne nasze wybory polegały na tym, gdzie pojechać na wakacje, czy jaką sukienkę włożyć na karnawałowy bal. I przyszły lata dwudzieste XXI wieku. Pandemia, dyskusje na temat szczepionek, zmiany klimatyczne powodujące klęski żywiołowe, wojna na Ukrainie…

W sobotni poranek miałam zacząć składać kolejny numer Ekstra Sierpca Wiadomości Lokalne. Plany były niezwykle ambitne. Zasiadłam do komputera, włączam i… nic. Cisza. Żadnego denerwującego szumu uruchamiania urządzenia, światełko przy monitorze też nie mruga. Jak nic popsuło się. Wszem wiadomo przecież, że elektronika ma tendencje do awarii wtedy, kiedy jest najbardziej potrzebna.

Luty to podobno jeden z gorszych miesięcy w roku, bo już po jednych świętach, a jeszcze do drugich kawałek. Do tego zima trwa, i to w związku ze zmianami klimatycznymi jakaś taka dziwna.

Ciekawe, jakby to było żyć w nieciekawych czasach. W takich, w których słowa wojna, zamachy, wybuchy min, bombardowanie istniałyby tylko w filmach lub książkach, a tytuły artykułów „Rosja szykuje się do wojny”, „Polska na pierwszej linii starcia z Rosją” pojawiałyby się w okolicach pierwszego kwietnia i traktowane były jako niespecjalnie udany żart primaaprilisowy.

Niektórzy jeszcze próbują walczyć z postanowieniami noworocznymi. Ciągle są tacy, co je mają. Zgodnie z tradycją na kartce spisują te rzucenie palenia, zdrowe odżywianie, wysypianie się, podszkolenie z angielskiego. Ponoć aż osiem procent z tych, co sobie coś obiecują, wypełnia jedno, czasem nawet dwa zobowiązania.

Są ludzie, którzy nie lubią świąt Bożego Narodzenia. Niektórzy posunęli się do tego, że kochają świąteczne przygotowania, to bieganie po sklepach, stanie w kolejkach, pakowanie prezentów, przemieszczanie kurzów z jednego kąta w drugi, mycie kieliszków używanych raz na pięć lat, ozdabianie domów stroikami i wszelkimi innymi bombkowo-choinkowo-świeczkowymi rzeczami, ale same święta już im nie leżą. Może przez to, że już leżeć nie potrafią po takiej bieganinie.

Codziennie dowiadujemy się, ile wspaniałych okazji mamy, by świętować. Od wydarzeń ważnych społecznie lub dla danej nacji, ustanowionych przez państwo, kościół czy ONZ, po te zabawne typu Dzień Niespodziewanego Całusa czy Przemytnika Litewskiej Książki.

Jesienią człowieka mogą dopaść różne świństwa. Taka melancholia, kiedy popatrzy na spadające z drzew liście. Przygnębienie, gdy pomyśli o przemijaniu, że czasu nie da się zatrzymać ani cofnąć. Ewentualnie taki kaszel i katar, a o nowych odmianach wirusa to już nawet nie wspominam. Może się też zdarzyć, że człowieka dopadnie zwierz. Jakiś pies, któremu nie spodobało się, że ktoś biegnie koło jego podwórka. Kot, który uznał, że pora na jego karmienie. Możliwości jest całkiem sporo. Mnie ostatnio dopadł przedstawiciel młodego pokolenia.

Podobno (wieść tak głosi, oficjalnie jeszcze niepotwierdzona przez żadne badania amerykańskich, radzieckich czy izraelskich naukowców) pojawiły się nowe objawy choroby podręcznikowej, która atakuje przede wszystkim dzieci i młodzież w wieku szkolnym. S