Mam dwie wiadomości: dobrą i złą. Dobra – zaczął się nowy rok, a wraz z nim nowe postanowienia do zrealizowania, czas na nauczenie się języka obcego, wykorzystanie karnetu do siłowni, ogarnięcie spraw zaległych, a może nawet i bieżących, rzucenie palenia, opanowanie konsumpcjonizmu, wymyślenie leku na wszystko i doprowadzenie świata do ładu. A do tego mamy jeden dzień więcej, aby to wszystko osiągnąć. Zła wiadomość brzmi – zaczął się nowy rok, wraz z nim zestarzeliśmy się znów, a nie zmądrzeliśmy ani o setną część milimetra. Przed nami kolejne dni, podczas których będą się palić lasy, wymierać kolejne gatunki zwierząt i roślin, ludzie zabijać się nawzajem, ranić słowami i snuć marzenia, których nigdy nie zrealizują. Na dodatek trafił się rok przestępny, więc wszystko będzie trwało cały jeden dzień dłużej.

Jakby ktoś nie wiedział, to pozostały nam jeszcze trzy dni do świąt.

Grudzień od zawsze był miesiącem oczekiwania. Starożytni czekali na narodziny ,,nowego Słońca” - kiedy dzień znów zacznie się wydłużać, a światło dłużej pozostanie z nimi. Później przyszły czasy chrześcijaństwa i wraz z nimi oczekiwanie na narodziny Jezusa, syna Boga, który zmieni świat. Triumf dobra nad złem, światła nad ciemnością.

Irytujecie się, widząc kolejną zbiórkę pieniędzy na pomoc?

Jest listopad. Miałam napisać, że jeden z najbardziej melancholijnych, napawających smutkiem miesięcy, bo za oknem buro i szaro, dni coraz krótsze.

1 listopada. 60 dni do końca roku. Już wiadomo, że nie zrealizujesz styczniowych postanowień. Po zmianie czasu dzień skurczył się. Popołudnie niewiadomo kiedy ewoluuje w wieczór. Kolorowa jesień, która tak ładnie wygląda na instagramie, zmienia się w szaro-burą pluchę. I właśnie w tym wyjątkowym momencie, gdy kumulują się wszelkie depresyjne nastroje i pogodowe niedogodności, nadchodzi święto zmarłych, a dokładniej Uroczystość Wszystkich Świętych

Należę do pokolenia, które w większości należało do harcerstwa. Klasy tworzyły drużyny, a w poniedziałki chodziło się do szkoły w mundurze. Były zbiórki, ogniska, harcerskie obozy.

Bez pieniędzy nie da się żyć. Wprawdzie można próbować żywić się tym, co znajdziemy w śmietnikach, chodzić w darowanych ubraniach i mieć meble z odzysku, ale w Polsce spanie pod mostem i na ławce w parku całym rokiem jest jednak bardzo trudne, dlatego środki płatnicze są potrzebne.

Przyzwyczailiśmy się, że w Polsce mieszka jeden naród. Nie pamiętamy czasów, kiedy obok siebie w naszym mieście żyli przedstawiciele czterech nacji

Zwrócono mi uwagę, że ostatnio piszę same „ciężkie” felietony, a tymczasem lato już prawie minęło, więc przydałoby się poczytać coś zabawnego, co nie zmusza do przemyśleń. Słowa „ciężkie”, „tona”, „waga” kojarzą mi się jednoznacznie z odchudzaniem, a że doświadczenie w tej kwestii mam rozległe, książek i artykułów o dietach i ćwiczeniach naczytałam się mnóstwo, to mogę spokojnie, bez większych przygotowań, napisać o tym kilkutomową książkę, a nie tylko mały felieton.

Zaczął się nowy rok szkolny i współczuję kolejnemu pokoleniu uczniów siedzących po siedem, czasem osiem godzin na lekcjach, które uczą ich głównie, jak przetrwać tyle czasu nic nie robiąc.

Francuski artysta Jean Cocteau powiedział kiedyś, że ,,Różnica między dużym a małym miastem polega na tym, że w dużym mieście można więcej zobaczyć, a w małym więcej usłyszeć". I w Sierpcu rzeczywiście wiele usłyszeć można...

Wystarczyło nam trzydzieści, no może czterdzieści lat, żeby naszą planetę zamienić w totalny śmietnik.

Przychodzi w ciągu roku taki czas, kiedy chcemy odpocząć. Są tacy, którzy uważają, że owym wymarzonym momentem odpoczynku są wakacje...

Dzieci, dzieciaczki, maluszki, słodziaki, brzdące, bachory, gówniarze, gnojki – istnieją setki słów określających małych ludzi, którzy wyrosną kiedyś z pieluch, z bujanego konika, zdalnie sterowanego samochodu, lalek Barbie i staną się szacownymi dorosłymi.