Wystarczyło nam trzydzieści, no może czterdzieści lat, żeby naszą planetę zamienić w totalny śmietnik.

Przychodzi w ciągu roku taki czas, kiedy chcemy odpocząć. Są tacy, którzy uważają, że owym wymarzonym momentem odpoczynku są wakacje...

Dzieci, dzieciaczki, maluszki, słodziaki, brzdące, bachory, gówniarze, gnojki – istnieją setki słów określających małych ludzi, którzy wyrosną kiedyś z pieluch, z bujanego konika, zdalnie sterowanego samochodu, lalek Barbie i staną się szacownymi dorosłymi.

Przed nami jeden z dni, które zawsze wywołują łzy - Dzień Matki. Mamy to takie istoty, które potrafią na swoich barkach nieść cały świat, wszelkie jego problemy, od tych małych (bo Piotrek to przezywa), po te wielkie, których ciężar załamuje wszystkich innych. I te niezwykle silne istoty ocierają łzy, kiedy małe ręce zarzucają im się na szyje i szepczą do ucha: „kocham cię, mamo i kiedy będę duży, to ci kupię mercedesa”. Płaczą, gdy duże ręce wybierają numer telefonu z końca świata, by powiedzieć: „mamuś, wszystkiego dobrego”. I pewnie tam gdzieś na górze ocierają łzy, gdy widzą zapalony znicz i szept: „tak bardzo mi ciebie brakuje, mamo”.

Majówka po sierpecku, czyli jak?

Okiem naczelnej - felieton

Każdemu z nas zdarza się mieć chwilę słabości. Absolutnie każdemu. Zaczyna się już w życiu płodowym, a kończy ze śmiercią, no chyba że spiszemy testament, to wtedy może się okazać, że nasza słabość wywiera ogromny wpływ na słabości innych.

Ostatnie dni dały nam przedsmak, co zacznie się za kilka dni. Słońce postanowiło wyjść zza chmur, na termometrach słupek rtęci pokazywał zdecydowanie więcej niż powinien w połowie marca...

Pracuje 18 godzin w tygodniu, ma wolne weekendy, ferie, wakacje i święta, dobrze zarabia, ma ,,normalną" umowę, może nosić do pracy ładne stroje, bo przecież się nie ubrudzi i do tego ten prestiż społeczny...

Ostrzeżenie: poniższy tekst będzie ociekał szowinizmem, zatem osoby empatyczne, dążące do równouprawnienia i braku dyskryminacji proszone są o zamknięcie oczu i przejście do innego artykułu.

Kiedy zobaczyłam notatkę z „Życia Sierpeckiego” z 1929 r., opublikowaną na fanpage-u Pracowni Dokumentacji Dziejów Miasta Sierpc, nie mogłam się oprzeć, by o niej tu nie wspomnieć.

Zaraza rozeszła się szybko. Mimo epoki komputerów trudno ustalić, kto był punktem zapalnym. Azylanci? Turyści? Właściciele kont na Facebooku? A nie, ci ostatni są niewinni. Kiedy pojawiły się pierwsze ogniska zapalne, Facebook jeszcze nie istniał. Ktokolwiek nie byłby winny, cierpimy wszyscy, od przedszkolaków po studziesięciolatków. I nie ma żadnych ulg, żadne deklaracje, że to mnie nie dotyczy, że nie zgadzam się, nie chcę, nie pomogą. Mamy przechlapane.

Czy potrafimy kulturalnie dyskutować z kimś, kto ma odmienne zdanie?

Na chwilę przed zamknięciem jutrzejszego numeru dotarła do nas wiadomość o śmierci prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza.

Właśnie mijają dwa lata, jak gościmy w Państwa domach.