Felietony

Za nami wybory samorządowe. Wiele osób twierdzi, że aż szkoda. Zaznaczam, że takie opinie wydają ci, którzy w wyborach nie startują. Coś w tym jest. Okres przedwyborczy to czas rozpieszczania głosujących. Kiedyś wystarczył mały festynik z kiełbasą z grilla, ewentualnie odwiedziny kogoś z pierwszych stron gazet, kto wyraża wyrazy poparcia dla tego albo innego kandydata. Jednak demokracja w nas okrzepła i wymagania wzrosły. W opinii kandydatów i wszelkiej maści badaczy zachowań ludzkich chcemy jeszcze więcej chleba (ale już bezglutenowego i bez polepszaczy wszelkiego rodzaju) i igrzysk (dużo i różnych koncertów, zawodów, festynów).

Od dawien dawna wydawało mi się, że przedświąteczne porządki zostały wymyślone po to, aby poczuć ból wszystkich znanych i nieznanych mięśni, mieć powód do wywołania przynajmniej pięciu awantur i do tego jeszcze kilka pretekstów do narzekania, że w każdym normalnym domu to sprzątają już od co najmniej miesiąca.

Ostatni mój felieton o kobietach spodobał się wielu osobom, ale nie wszystkim. Takie jest życie, że wszystkim nie da się dogodzić, więc nawet nie próbuję. Jednak zarzut, że potraktowałam nierówno obie płcie, poświęcając zdecydowanie więcej miejsca kobietom, uznałam za całkiem słuszny. I dlatego postanowiłam w tym komentarzu poświęcić prawie całe miejsce mężczyznom, żeby poczuli się docenieni i potrzebni. Zastosuję się też do wytycznych, które otrzymałam od mężczyzn i postaram się przedstawić w sposób jasny i przejrzysty ich problemy związane z Dniem Mężczyzny.

„Takie skomplikowane istoty, że czasem nawet im samym sobie trudno zrozumieć, co chcą i czego oczekują”

W związku ze zbliżającymi się walentynkami nie pozostało mi nic innego, jak napisać kolejny felieton o miłości. Z pozoru to temat łatwy, lekki i przyjemny. Niestety tylko z pozoru.

Był rok 1999 r. Z początkiem stycznia w Polsce wprowadzono cztery wielkie reformy.

Początek roku już za nami. Nawet udało nam się dotrwać do połowy pierwszego miesiąca, chociaż nie można powiedzieć, że jest łatwo. Po raz kolejny trzeba podejmować decyzje, czy demokracja jest, czy jej nie ma, czy konstytucja jest łamana, czy jednak nie, kto ma rację, a kto jest „pazernym, pilnującym własnego interesu złamasem” i kogo jeszcze wyrzucić z grona znajomych w mediach społecznościowych „za łamanie podstawowych wartości”.

Czy można lubić święta? To pytanie ostatnio dość często się pojawia w rozmowach z moimi znajomymi. Należymy do pokolenia, które zostało wychowane w tradycji spędzania Bożego Narodzenia w rodzinnym domu, z mnóstwem ludzi, dwunastoma potrawami, pachnącą choinką i pastą do szorowania podłóg, pytaniami dawno niewidzianych cioć i wujków o oceny, a z czasem o dzieci i termin ślubu.

Okazje do dawania prezentów mnożą się w zawrotnym tempie. A to urodziny, imieniny, a to kolacja u szefa, Dzień Gospodyni Domowej lub Majsterkowicza. Zaczyna być trudno się w tym wszystkim rozeznać. Grudzień pod tym względem do wyjątków nie należy. Ba, można rzec nawet, że mocno wyróżnia się na tle innych. Wszak święta Bożego Narodzenia i mikołajki bez prezentów obejść się nie mogą. Tylko jakie podarki nabyć?

Za każdym razem, gdy nachodzi mnie ochota do narzekania i użalania się nad sobą, myślę o listopadzie. On to dopiero ma przechlapane. Julian Tuwim twierdził, że to „jeden z dotkliwszych wrzodów na dwunastnicy roku”.

W zamierzchłych czasach, tak gdzieś około 2013 roku, językoznawcy z Łodzi podsłuchiwali ludzi w autobusach. I doszli do wniosku, że polską rzeczywistość, zarówno tę smutną szarą, jak i tę radosną i kolorową, opisują w zasadzie trzy słowa. Pierwsze to czasownik zaczynający się na literę „p”. Dwa pozostałe wyrazy to rzeczowniki na „ch” i „k”.

Ludzi tak skonstruowano, by żyli wspólnie. Pandemia, kiedy zamknięto nas w domach i zabroniono się spotykać, wyraźnie to unaoczniła. Możemy mówić, że potrzebujemy ciszy i spokoju, ale nie zmienia to faktu, że do szczęścia potrzebujemy innych osobników: tej samej płci albo innej, małych, dużych, chudych, grubych, rudych, łysych, zielonych, to akurat większego znaczenia nie ma. Tak to już nas zrobiono i chcemy, czy nie chcemy, ale wyjścia innego nie ma jak żyć z innymi. Wyjątki od reguły wcale jej nie zmieniają.

Kiedyś ludzie żyli bez zegarków. Ba, nawet bez kalendarzy. Rytm życia wyznaczała natura, zmieniające się pory roku, pory dnia. Odkąd jednak nauczyliśmy się patrzeć na wskazówki zegara, ciągle jesteśmy w niedoczasie. Ludzi, którzy mówią, że na wszystko mają czas, to można policzyć na palcach. Zdecydowanie częściej słyszy się: chciałabym, ale nie mogę. Nie mogę iść na ćwiczenia, uczyć się języka węgierskiego, uczestniczyć w wystawie, jechać na wycieczkę, popatrzeć na pełnię Księżyca na jesiennym niebie, zadzwonić do bliskich. Nie mogę, bo nie mam czasu. Jak nic, z masowym pojawieniem się zegarków w nasze życie wkroczył złodziej czasu

Pewien człowiek, na tyle młody, że jeszcze jest zmuszany przez siły wyższe (czytaj rodziców) do chodzenia do szkoły, zwrócił się do mnie z prośbą, żebym na łamach gazety „użaliła się nad losem tych wszystkich, których pozbawia się prawa do decydowania o sobie, zabiera się wolną wolę i zmusza do barbarzyńskiego siedzenia po kilka godzin na niewygodnych krzesłach w dusznych salach”

Oficjalna część dożynek zawsze wzbudza we mnie uczucie wdzięczności, że miałam szczęście urodzić się w takich czasach i w takim kraju. Pewnie, że można zawsze trafić lepiej, ale mogłam też trafić dużo, dużo gorzej. Narzekamy na cywilizację, zatrucie powietrza, wody, na jedzenie, które mało ma wspólnego z prawdziwym pokarmem. Wydaje nam się, że kiedyś ludzie mieli lepiej, bo nie oddychali spalinami, do potraw nikt nie dodawał dziwnych składników z „E” w nazwie, a i stresów było mniej. Niby było lepiej, a średnia życia rzadko przekraczała 40 lat. Obecnie czterdziestka to przecież nic takiego, raptem pierwsza połówka. Przynajmniej tak twierdzę, odkąd zobaczyłam ową czwórkę na moim torcie.