Felietony

Pięć osób. Pięć ludzkich istnień. W niespełna miesiąc. Pięć dramatów, które wydarzyły się na sierpeckich drogach. Pięć pustych miejsc przy stole. Pięć historii, które już się nie napiszą.

To ta jedyna chwila w roku, kiedy możemy mieć wpływ na to, gdzie trafią nasze pieniądze. Nie rząd, nie minister finansów, nie wielka machina urzędnicza – tylko my sami. Możemy wreszcie zagrać w tę grę na własnych zasadach. 1,5% z haraczu, który pobiera od naszych dochodów państwo, możemy dać komu chcemy.

Kobieta też człowiek – powiedział mi mężczyzna, wręczając książkę „Kwanty dla każdego. Jak zrozumieć to, czego nikt nie rozumie”. Prezent dostałam zaocznie na Dzień Kobiet, z życzeniami, żebym kiedyś znalazła czas i ją przeczytała. Życzenia dużo bardziej mnie zachwyciły niż sama tematyka książki. Czas na czytanie zawsze jest potrzebny.

Przed nami walentynki. Dzień, który dzieli ludzkość na trzy obozy: tych, którzy kochają to święto, tych, którzy go nienawidzą, oraz tych, którzy udają, że jest im wszystko jedno, ale i tak ukradkiem sprawdzają, czy przypadkiem ktoś nie zostawił im czekoladki na biurku.

W ostatnim czasie w powiecie sierpeckim działo się naprawdę sporo. Od oficjalnych uroczystości z udziałem polityków i długich przemówień przez pierwsze bale młodzieży aż po Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy, która już 33. raz zagrała, by ratować życie.

Kolejny początek roku za nami. Lubimy nowe początki, więc się staraliśmy. Tak, dwa pierwsze tygodnie zacięty człowiek daje jeszcze radę wywiązywać się z postanowień: chodzić na siłownię, oszczędzać na nowy dom, uczyć się intensywnie języka Māori, licząc, że pojedzie do Nowej Zelandii, by porozmawiać z Maorysami, ewentualnie stosuje nową, najlepszą pudełkowo-keto-laktoowowegetariańską dietę.

Osiem lat temu ukazał się pierwszy numer naszego dwutygodnika. Kiedy w 2016 roku pisałam felieton, dłonie trzęsły mi się ze zdenerwowania. Mało osób wierzyło w powodzenie tej misji. Czasy są takie, że gazet mamy coraz mniej na rynku. Wiadomości zalewają nas nieustannym potokiem.

Ledwo człowiek schowa do szafy sandały i leżak, a tu proszę – zza rogu już wygląda grudzień. Wraz z nim pojawiają się słowa, które wywołują u mnie natrętne myśli, żeby gdzieś uciec, może na Księżyc, Marsa albo nawet na Alfa Centauri. T

W zamierzchłych czasach, kiedy jeszcze chodziłam do szkoły, sztandar był świętością. Gdy poczet sztandarowy do sali wchodził, wszyscy stali na baczność. Nikt nie opuszczał miejsca, dopóki uroczyście nie wyprowadzono sztandaru.

Jest listopad, więc najwyższy czas, żeby popaść w jesienną chandrę i wziąć się całkiem na serio za narzekanie. Ostatnio, co prawda, nie najlepiej mi to wychodzi, ale od czego są znajomi, nieznajomi i internety. Nie musiałam długo szukać. Tematy same się pchały drzwiami i oknami, a nawet kominem.

14 października jak Polska długa i szeroka świętowano Dzień Edukacji Narodowej. I oczywiście zewsząd dało się słyszeć same superlatywy o zawodzie nauczyciela, bo przecież życie pedagoga to niewątpliwie raj na ziemi.

Adaś miał trzy lata, Romuald był zegarmistrzem, Marianna była kochaną mamą i babcią, Filomena została Sierpczanką Roku, Stanisław był żołnierzem Armii Krajowej... Kolejne imiona i nazwiska. Urodzili się, żyli, a teraz „uporczywie ich nie ma”.

Ostatnio przyszło mi trochę postać w korku. Remonty na sierpeckich ulicach weszły w fazę, kiedy trzeba blokować częściowo ruch. Stałam więc posłusznie w długiej kolejce samochodów, zastanawiając się, skąd się ich tyle wzięło.

Kocham czytać. To słowo o miłości nie jest przypadkowe, nie jest też synonimem słowa „lubię”. Kocham czytać. Odczuwam swego rodzaju niepokój, gdy pakując się na wyjazd, wkładam do walizki książki i zastanawiam się, czy na pewno nie wzięłam ich za mało. To nic, że mogę czytać na komputerze czy telefonie – muszę mieć w pobliżu fizyczną książkę.

Kiedy pisałam ten felieton, temperatura przekraczała trzydzieści stopni Celsjusza. Jakby tego było mało, klimatyzator, zamiast chłodzić, postanowił, że potrzebuję dużo więcej ciepła i przeszedł w tryb grzania. Mam wrażenie, że dwóch hobbitów, czyli Frodo Baggins i Samwise Gamgee, za chwilę otworzą drzwi, ewentualnie zrobią dziurę w dachu i wrzucą Jedyny Pierścień, by uległ on unicestwieniu w płomieniach gorąca, które panuje na moim poddaszu.