O konstytucji, dumie i grillowanej wolności

„W imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego. Stanisław August z Bożej łaski i woli Narodu Król Polski, Wielki Książe Litewski, Ruski, Pruski, Mazowiecki, Żmudzki, Kijowski, Wołyński, Podolski, Inflancki, Smoleński, Siewierski i Czerniechowski, wraz z stanami skonfederowanemi, w liczbie podwójnej Naród Polski reprezentującemi, uznając, iż los nas wszystkich od ugruntowania i wydoskonalenia konstytucji narodowej jedynie zawisł, długim doświadczeniem poznawszy zadawnione rządu naszego wady, a chcąc korzystać z pory, w jakiej się Europa znajduje, i z tej dogorywającej chwili, która nas samym sobie wróciła, wolni od hańbiących obcej przemocy nakazów, ceniąc drożej nad życie, nad szczęśliwość osobistą egzystencyją polityczną, niepodległość zewnętrzną i wolność wewnętrzną narodu, którego los w ręce nasze jest powierzony, chcąc oraz na błogosławieństwo, na wdzięczność współczesnych i przyszłych pokoleń zasłużyć, mimo przeszkód, które w nas namiętności sprawować mogą, dla dobra powszechnego, dla ugruntowania wolności, dla ocalenia ojczyzny naszej i jej granic, z największą stałością ducha niniejszą konstytucję uchwalamy...” – tak zaczyna się Konstytucja 3 maja 1791 roku. Czasem się napawam tymi wielkimi słowami. W sumie wolno mi. Przodkowie – może nie moi prywatni, ale jacyś Polacy na pewno – je tworzyli i dumę wielką czuli. Nawet sztuczna inteligencja im nie pomagała. Sami, z potrzeby serca i ducha. Docenić więc należy. Należycie docenić. I kiedy napisałam te dwa ostatnie słowa, zaczęłam się zastanawiać, w jaki sposób to uczynić. Bo czy wystarczy postawić flagę na balkonie, przekrzywioną od wichury, i dalej smażyć karkówkę? Czy trzeba uroczystym tonem wygłosić status narodowego grillowania z konstytucją w ręku? A może wystarczy zdjęcie na Facebooku z hasztagiem #ŚwiętoKonstytucji?

Majówka bowiem rządzi się swoimi prawami. 1 maja – Święto Pracy – świętujemy leżąc plackiem. 2 maja – Dzień Flagi – biało-czerwona powiewa między trzepakiem a balkonem. 3 maja – rocznica uchwalenia Konstytucji – obchodzona głównie przy grillu, w towarzystwie sałatki jarzynowej i „specjalnych” napojów patriotycznych. Niektórzy z obowiązku pójdą jeszcze na mszę do kościoła i zapalą znicz przed pomnikiem marszałka Józefa Piłsudskiego– w końcu, jak wiadomo, miał on w maju swój własny „wkład” w historię, choć bardziej przewrotu niż konstytucji, ale to przecież są detale. Wszak „My, Naród” różnie może brzmieć w różnych czasach. W XXI wieku obstawiam wersję „My, Naród, reprezentowani przez kiełbasę, karkówkę i leżaki ogrodowe, uznajemy, iż los nas wszystkich od jakości marynaty i sprawności grilla zawisł”. Wszystko ewoluuje, więc narody też.

Ale może w tym wszystkim jest ukryte jakieś głębsze piękno? Może to, że potrafimy połączyć wielkie słowa z codziennym byciem razem, z leniwym świętowaniem w dresach i z jednorazowymi sztućcami zamiast srebra przy stole, to właśnie jest nasza współczesna wersja patriotyzmu?
W końcu żyjemy w wolnym kraju. Mamy prawo świętować jak chcemy. Nawet jeśli świętowanie przypomina bardziej piknik narodowy niż akademię ku czci.

Więc napawajmy się. I grillujmy. I wywieszajmy flagi, choćby na tle rozwieszonego prania.
Bo wolność, jak karkówka z grilla – nie zawsze wychodzi idealnie, ale zawsze smakuje najlepiej wtedy, gdy jest nasza własna.