Usprawiedliwienia

Listopad to najlepszy miesiąc, by zacząć się rozliczać. W październiku jeszcze nie warto, bo za dużo słońca, za dużo kolorów i za blisko wakacji. W grudniu mamy już świąteczny czas, więc nie warto. Listopad jest na to idealny. Tym bardziej, że zostaje nam jeszcze kilka dni na poprawę. Trzydziestu kilogramów co prawda nie zdążymy schudnąć ani nauczyć się marokańskiego dialektu języka arabskiego, ale powinniśmy dać radę jeść zdrowsze potrawy raz w tygodniu do końca roku. Ogarnąć podstawy śląskiej gwary też powinno się udać.

W ostatnich tygodniach mocno mnie absorbowało przygotowywanie uroczystości z okazji 20-lecia Ośrodka Terapii Ruchowej Ogniska TKKF „Kubuś”. Swoją drogą – im bardziej chce się, żeby coś wypadło lekko, tak jakby nie wkładało się w to żadnego wysiłku, tym więcej godzin trzeba poświęcić, by zapracować na taki efekt. Do tego oczywiście dochodzą elementy, których nie da się zaplanować. Przyjdzie taki wirus i nie pyta człowieka, czy ma na niego czas, czy chciałby sobie poleżeć w malignie albo zużytkować wszystkie zapasy chusteczek higienicznych w domu. I wtedy zaczyna się sypać starannie ułożony plan. Nagle okazuje się, że z mnóstwa rzeczy do zrobienia jedna jest najważniejsza: uciszyć te wszystkie krasnale, które postanowiły nauczyć się grać na perkusji w naszej głowie. Reszta schodzi na dalszy plan. I człowiek zaczyna odkładać inne rzeczy do zrobienia. Nawet te niezbędne i potrzebne.

I po jakichś dwóch tygodniach prób i przekonywania, że na katar się nie umiera, temperatura poniżej 39 stopni to jeszcze nie gorączka, a do chodzenia nie jest potrzebne chore kolano – człowiekowi udaje się. Staje na dwóch nogach, nos nie jest czerwony, a termometr znów ląduje w szufladzie. A rzeczy niezbędne stają się coraz bardziej naglące i wymagające natychmiastowej interwencji.

I wtedy człowiek patrzy na ten swój listopad i widzi, że nic mu się nie rozjechało z powodu braku silnej woli, motywacji czy planowania. Rozjechało się, bo życie ma swój własny rozkład jazdy — i zupełnie nie interesuje go nasz kalendarz w telefonie.

Ale może właśnie dlatego listopad jest taki dobry na rozliczenia. Bo w listopadzie przestajemy udawać, że wszystko mamy pod kontrolą. Człowiek wstaje po tych wszystkich wirusach, katarach, termometrach, po tym całym „dam radę” i „nie marudzę”, patrzy na zaległości i myśli: dobrze jest żyć. Po prostu. Przynajmniej ja tak pomyślałam, patrząc na ogromną stertę zaległości, rzeczy do zrobienia na wczoraj i kilka pożarów, które wymagały ugaszenia.

Zrobiłam sobie dobrą kawę, spojrzałam na mgłę za oknem, nieposłane łóżko i włączyłam komputer, żeby zrobić jedną małą rzecz. Napisać komentarz do kolejnego numeru gazety. Zwykle robię to na sam koniec. Ale to wtedy, gdy plan sypie mi się tylko w połowie, a nie gdy postanowił nie obowiązywać już lata świetlne temu. Przede mną jeszcze napisanie kilkunastu tekstów – z powodu kilku ręce mi drżą na samą myśl, że mam to zrobić. Ale zrobię. Bo uwielbiam to uczucie, które towarzyszy postawieniu ostatniej kropki, pokłóceniu się z samą sobą o to, czy jest wystarczająco dobrze, i wysłaniu do druku albo wstawieniu na stronę internetową. Nawet jeśli ta strona przez jakiś czas była mało aktywna i udawała, że jej nie ma.

Listopad to dobry czas, by jeszcze zdążyć. Zdążyć cieszyć się tym, co się lubi. Bo tak naprawdę nie spełniamy swoich obietnic przez to, że ich nie lubimy. Po co nam znajomość chilijskiego dialektu języka hiszpańskiego? Zatem po co obiecywać, że się go nauczymy. Może po prostu wystarczy obiecać, że za chwilę założę na siebie kurtkę, czapkę i szalik (podobno w tym tygodniu ma być bardzo, ale to bardzo zimno i temperatura może spaść nawet do minus jednego stopnia) i wyjść na spacer po mglistym Sierpcu. Albo już nic nie obiecywać, tylko wziąć się za napisanie kolejnego tekstu.