Ich historia i nasze ślady

Trudno żegnać osoby, które mocno odcisnęły swój ślad w naszym życiu. Zawsze zostaje dużo pytań, na które nie uzyskamy już odpowiedzi. W tym roku odeszło wielu, zbyt wielu ludzi, którzy dużo znaczyli dla sierpeckiej społeczności. Chuck Palahniuk napisał: „Wszyscy umrzemy. Celem nie jest żyć wiecznie, celem jest stworzyć coś, co będzie żyło”. Ewa Jancewicz, Barbara Korcz, ks. Marian Orzechowski, Kazimierz Czermiński, Edwin Klimkowski, Maria Jachimczak, Leokadia Koszalska... Każdy z nich na swój sposób, w swojej dziedzinie, tworzył dzień po dniu wspomnienia, która pozostaną z nami. W pamięci przechowujemy okruchy, małe fragmenty życia innych. Dyrektorka, która gotowa była nieba przychylić uczniom, do której przychodziło się na kawę, by poczuć spokój i radość. Lekarka, która zawsze miała czas dla pacjenta, kochała swój zawód i chciała leczyć. Ksiądz, który twierdził, że Bóg zawsze pomoże i ześle dobrych ludzi, by rozwiać smutek. Sportowiec, który pokochał lokalną historię i postanowił, że warto o niej mówić, warto ją pokazywać i upamiętniać. Ekonomista, który był nauczycielem, dyrektorem, biznesmenem, ale przede wszystkim sprawiedliwym człowiekiem. Urzędniczka, której wystarczyło na kijach zagrać i już tańczyła. Starsza pani, która walczyła w powstaniu warszawskim. I to tylko wierzchołek góry, bo każdy, kto ich znał, podziwiał, kochał, może przywołać kolejne obrazy, w których się uśmiechali, płakali, zaciskali dłonie z bezsilności, byli szczęśliwi. Boimy się, że z czasem wspomnienia zbledną, że będzie coraz mniej tych, którzy pamiętają. Pewnie tak. Ale nawet jeśli zatrą się ich postacie, w mrokach znikną rzeczy, które robili, to wierzę, że na zawsze w naszym mieście i powiecie pozostanie cząstka ich energii i będzie ona towarzyszyć nam i kolejnym pokoleniom. Będzie natchnieniem dla wszystkich pragnących zmieniać świat na lepszy, piękniejszy, pełen dobrych chwil. Każdy z nas ma swój czas i swoją drogę do pokonania. Ważne, by wykorzystać wszystkie dostępne nam chwile na tworzenie czegoś, co będzie żyło, nawet wtedy, gdy zabraknie naszego wsparcia i pałeczkę przejmie kolejna sztafeta pokoleń. Dzielmy się naszymi umiejętnościami, pokazujmy, że można coś robić lepiej, że można osiągać cele i realizować marzenia. Zostawmy po sobie ślad, który przetrwa nawet wtedy, gdy nas już nie będzie. Nauczmy się kochać innych, siebie i to, co możemy zrobić, stworzyć, zmienić. Nie bójmy się żyć, aby kiedyś móc odejść z poczuciem dobrze zapisanej historii naszego życia.