Sezon ogórkowy i sezon na ogórki

W zamierzchłych czasach, kiedy latem duże miasta wyludniały się, życie kulturalne, społeczne i polityczne zanikało. Dziennikarze w poszukiwaniu tematów ruszali na prowincję, a tam odkrywali tajemnicze kręgi w zbożu, czy brak sznurka do snopowiązałek. Żeby zapełnić szpalty gazet, podawano też ceny warzyw i owoców. Stąd wzięła się nazwa sezon ogórkowy czyli czasu, kiedy aktywność zamierała. W dobie social mediów, łatwej wymiany informacji i tak wielu wydarzeń sezon ogórkowy praktycznie nie występuje. Zawsze coś się dzieje, ciekawszego niż opowieści o tajemniczych przybyszach z kosmosu. Chociaż oczywiście one także mają swoich stałych czytelników, więc od czasu do czasu przypomnieć nie zaszkodzi. Jednakże poważne informacje, jak zamach na Donalda Trampa, zdobycie przez drużynę Hiszpanii tytułu mistrzów Europy w piłce nożnej czy silne nawałnice przechodzące nad Polską zepchnęły kosmitów zdecydowanie na dalszy plan. Sezon ogórkowy stał się zamierzchłą przeszłością.

Za to sezon na ogórki trwa i ma się całkiem dobrze. Ostatnio jeden ze znajomych stwierdził, że on „warzyw, które udają warzywa i składają się głównie z wody” nie jada i będzie kampanię prowadził, żeby uświadomić ludzi, że ogórki to największe nieporozumienie w dziejach. Uznał, że skoro skończył się już sezon ogórkowy w mediach to pora na zakończenie raz na zawsze sezonu na ogórki: „Koniec z korniszonami, mizerią, małosolnymi i kwaszonymi”. Jako człowiek ze wszech miar tolerancyjny i akceptujący wiele fobii i fetyszów, mogłam zrozumieć jego niechęć do jedzenia ogórków. Nie każdy przecież musi. Ale nazywanie mojego ulubionego warzywa przeżytkiem, który powinien zostać wyeliminowany, wstrząsnęło mną do głębi. Krucjata przeciwko ogórkom?! Jak można mieć nawet takie pomysły?! Świat schodzi zdecydowanie na manowce. Ogórków nie da się niczym zastąpić, bo z czym będziemy wtedy jeść zupę ogórkową. Ostatnio co prawda czytałam, że udało się wyprodukować masło z powietrza, a konkretnie z dwutlenku węgla, więc może i jakiś substytut ogórków też kiedyś się uda. Jednakże to nie to samo. Tymczasem własny znajomy, który jeszcze nie tak dawno sam mi ogórki dostarczał, postanowił je tępić. Ludzie jednak uwielbiają zadziwiać. Na szczęście sytuacja szybko się wyjaśniła. Ogórki w tym roku wyjątkowo szybko zaczęły dojrzewać. I już nastał sezon na robienie przetworów. Przynajmniej dwa tygodnie wcześniej niż zwykle. Dotychczas znajomy omijał szerokim łukiem układanie ogórków w słoikach. Specjalnie planował urlop najpóźniej na początku lipca, żeby nie musieć tego robić. W tym roku system nie zadziałał. Zamiast spokojnie na ryby jeździć, dalekie krainy zwiedzać, dzień w dzień siedzi w kuchni i przerabia te tony ogórków, które wyjątkowo obrodziły na jego działce. Takie rzeczy mogą powodować frustracje, zrozumiała rzecz, aczkolwiek żeby aż taką, by wykazywać gotowość protestów i ruszenia z transparentami w miasto i internet, to się nie spodziewałam. Krucjata miała jedną, ale za to wielką zaletę. W zamian za słuchanie o tym, że ogórki to największe zło świata, dostałam zadośćuczynienie. Przepis na ogórki z curry, które od lat uwielbiam. A brzmi on tak: ogórki (takie nie za duże) pokroić w grube plastry (można ze skórką, można bez). Na dno każdego słoika włożyć warstwę pokrojonej w piórka cebuli, na to dać ogórki. W mniejsze słoiki wsypać jedną trzecią łyżeczki gorczycy, w większe pół łyżeczki. Zalać gorącą zalewą, na wierzchu ułożyć jeszcze cebulę i nać selera. Pasteryzuje się około 5 minut od chwili zagotowania. Cały sekret tkwi w zalewie, która składa się z jednego litra wody, pół szklanki octu 10%, dwóch niepełnych szklanek cukru, półtorej łyżki soli i trzech łyżeczek curry.

Smacznego.