Podziwiamy was, panowie

Ostatni mój felieton o kobietach spodobał się wielu osobom, ale nie wszystkim. Takie jest życie, że wszystkim nie da się dogodzić, więc nawet nie próbuję. Jednak zarzut, że potraktowałam nierówno obie płcie, poświęcając zdecydowanie więcej miejsca kobietom, uznałam za całkiem słuszny. I dlatego postanowiłam w tym komentarzu poświęcić prawie całe miejsce mężczyznom, żeby poczuli się docenieni i potrzebni. Zastosuję się też do wytycznych, które otrzymałam od mężczyzn i postaram się przedstawić w sposób jasny i przejrzysty ich problemy związane z Dniem Mężczyzny.

Kiedy jest Dzień Kobiet, wszyscy wiedzą, a że to jest międzynarodowe święto, więc nie sposób odpuścić. Wszędzie informują o tym: kwiaciarze w kwiaciarniach, cukiernicy w cukierniach, jubilerzy w tych drogich sklepach z brylantami, kierowniczka w pracy, a własna córka w drodze do przedszkola. Jeśli jakimś cudem się zapomni, to można spokojnie pożegnać się z wyprawą na ryby, do ulubionego baru, czy zmianą samochodu na lepszy model. Przepraszać trzeba długo i jeszcze dłużej. A i tak po pięćdziesięciu dwóch latach wypomni, że kwiatka na Dzień Kobiet w 2024 roku nie dostała.

Międzynarodowy Dzień Mężczyzn obchodzi się 19 listopada. Organizacja Narodów Zjednoczonych tak uznała, bo chciała promować równość płci. Czy w Polsce ktoś słyszał o obchodach 19 listopada? Czy w jakiejkolwiek kwiaciarni lub sklepie ze skarpetkami pojawiła się taka informacja? Nie! Czasem w radio tylko wspomną, przy okazji podawania, jakie święto obchodzimy, ale to tak mimochodem. Więcej będą trąbić o Dniu Kota i zachwycać się nimi niż mężczyznami. W Polsce ponoć Dzień Mężczyzny obchodzi się w dniu Czterdziestu Męczenników z Sebasty, czyli 10 marca. Podobno się obchodzi. Kobieta jeszcze nie zdążyła wybaczyć wpadki z jej świętem, zbyt niebieskiego odcienia niebieskiej piżamy lub braku nadstawki, podstawki czy też innego akcesorium do najnowocześniejszego samogotującego obiady garnka, a przecież milion razy powtarzała, czego chce i on nie słuchał. Także święta mężczyzn brak. Dzień Chłopaka, co prawda, jest we wrześniu, to już mogłaby się dać przeprosić, ale życzeń z okazji Dnia Chłopaka 40-letniemu mężczyźnie przecież nie będzie składać, bo to mogłoby uwłaczać jego godności. Jakim cudem życzenia i krawat mają być niemiłe, dokładnie nie wiadomo, ale na wszelki wypadek nie warto pytać. A jak już nawet znajdzie się kobieta, która postanowi jednak użalić się nad mężczyzną i będzie z nim świętować, to czego można się spodziewać? Życzeń typu: „abyś był pomocny jak komputer, szybki jak japoński skuter, sympatyczny jak maskotka i słodziutki jak szarlotka” i skarpetek w zajączki (jak świętuje w marcu) albo w renifery (jak świętuje we wrześniu), ewentualnie wody po goleniu, gdy się nosi brodę lub pięćset osiemdziesiątej czwartej koszulki z napisem „Modliłem się o dobrą żonę, więc mam dobrą żonę. Ona się nie modliła, więc ma to, co ma”. Dwa lata temu modna była też książka „Instrukcja obsługi kobiety”. Napisały ją dwie kobiety, więc to już mówi wiele.

Uff. Starałam się zebrać i napisać wszelkie żale, jakie usłyszałam od znajomych panów. Mam nadzieję, że udało im się przetrwać i Dzień Kobiet (ten międzynarodowy), i Dzień Mężczyzn (ten polski), a także poczuć, że są kochani, nawet jak brylantów nie przynoszą i szarlotki z zakalcem nie chcą jeść. My, kobiety, naprawdę was potrzebujemy, cenimy i wiemy, że czasem niełatwo z nami wytrzymać, więc tym bardziej was podziwiamy.