​​​​​​​Polubić święta

Czy można lubić święta? To pytanie ostatnio dość często się pojawia w rozmowach z moimi znajomymi. Należymy do pokolenia, które zostało wychowane w tradycji spędzania Bożego Narodzenia w rodzinnym domu, z mnóstwem ludzi, dwunastoma potrawami, pachnącą choinką i pastą do szorowania podłóg, pytaniami dawno niewidzianych cioć i wujków o oceny, a z czasem o dzieci i termin ślubu. Większość z nas powtarzała do znudzenia, że nie cierpi świątecznego rozgardiaszu, nie chce siedzieć godzinami przy stole i słuchać wciąż tych samych opowieści, nie chce kiczowatych prezentów, a w ogóle to pomarańcze już tak nie pachną, jak w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, ani choinki nie są takie zielone. Niektórzy nawet uciekali przed świętami do egzotycznych krajów. Jednak im jesteśmy starsi, tym bardziej pragniemy przeżywać Boże Narodzenie razem z bliskimi. Tęsknimy za tymi starymi opowieściami, których nie ma już komu snuć, nawet za wspólną wieczorną wyprawą po skrzypiącym śniegu na pasterkę. Duch Świąt Bożego Narodzenia zaczyna coraz mocniej pukać do naszych drzwi. Nawet ci, którzy deklarują się jako niewierzący, z pewnym rodzajem sentymentu zaczynają szukać zapomnianych chwil i tworzyć je na nowo. Po latach niecierpienia świąt przeszliśmy do opcji, że jednak można je lubić. Jakby ktoś wątpił, to na wszelki wypadek podaję ściągę z powodami, by jednak nie skreślać ich z kalendarza. Niezaprzeczalnym i wspaniałym efektem świąt są dni wolne. W tym roku poniedziałek i wtorek, a jak powszechnie wiadomo, to najgorsze dni tygodnia, bo do weekendu daleko. Sprzątanie w minimalistycznie urządzonych domach jest trzy razy szybsze i mniej problemowe. Do tego istnieją roboty, które za nas wiele rzeczy zrobią i niezastąpiona pani Ula, jeszcze lepsza niż pięć robotów razem wziętych.

Święta są jedyną okazją, by wyjąć najbardziej kiczowate rzeczy, jakie kupiliśmy i cieszyć się ich widokiem. Można założyć krawat z grającym reniferem, siedzieć podczas niezwykle eleganckiego rodzinnego przyjęcia w ogromnych kapciach z mikołajem, postawić przed domem ogromnego plastikowego bałwana podświetlanego milionem kolorowych lampek. I nikt złego słowa nie powie, jeszcze się wszyscy będą zachwycać.

W spokoju po raz 254 będzie można obejrzeć, jak Kavin zostaje sam w domu, John McClane ratuje wieżowiec z rąk terrorystów, a Andrzej Kmicic zdobywa serce Oleńki Billewiczówny. Dzięki znajomości dialogów na pamięć spokojnie można iść po kolejną porcję smakołyków, nie tracąc wątku.

Święta potrafią zaczarować potrawy. W innym czasie one tak nie smakują, nie pachną. Barszcz z uszkami jest najlepszy w Wigilię, sernik jakby mocniej pachnie wanilią, sałatka warzywna rozpływa się w ustach, a o bigosie to można poezję pisać.

Święta to okazja, by poznać rodzinę. Usłyszeć, ile wnuków ma kuzyn Marek, dowiedzieć się, jak święta w latach pięćdziesiątych obchodziła ciocia Krysia, na kogo ciągle czeka babcia Zosia, skąd pochodzi mąż siostrzenicy, dlaczego zawsze na wigilijnym stole stał ten stary obdrapany świecznik, posłuchać kolęd i śmiechu dzieciaków przy rozpakowywaniu prezentów, zauważyć smutek w oczach i radość na twarzy. Po prostu być, słuchać, patrzeć i napawać się bliskością. Święta warto polubić.

Dziękuję Państwu za siedem wspólnych lat, za każde miłe słowo, za krytykę, za to, że jesteście, czytacie nas, oglądacie zdjęcia, zapraszacie do swoich placówek, domów, opowiadacie o radościach i troskach. Życzę wszystkim czytelnikom i ich rodzinom, by ciągle odkrywali, że warto tworzyć nowe wspomnienia i pamiętać chwile, które już są przeszłością. Dobrych świąt i szczęśliwego nowego roku.