Odszedł Tomasz Hoffman – człowiek, który z równą pasją potrafił grać na saksofonie, walczyć na boiskach badmintonowych oraz kortach tenisowych, rozwiązywać skomplikowane zagadnienia podatkowe i przede wszystkim szanować ludzi.

22 października 2025 roku do Łukomia przybyło wielu ludzi. Przyjechali, by pożegnać Tomasza Hoffmana i towarzyszyć mu w ostatniej ziemskiej drodze, wspominać wspólne chwile, dziękować za to, że dane im było go znać. Są ludzie, którzy pozostawiają po sobie ślady – trwałe, prawdziwe. Tomek był jednym z nich.

Od lokalnej społeczności

W kościele parafialnym w Łukomiu odbyła się msza święta pogrzebowa. Proboszcz parafii, ksiądz Mariusz Stasiak, w kazaniu przypomniał życie Tomasza Hoffmana – pełne pracy, wiary i zaangażowania w sprawy innych. Mówił o strażackiej służbie, o orkiestrze, o wrażliwości, która łączyła w nim miłość do muzyki i ludzi. – Z olbrzymią pasją i oddaniem troszczył się o orkiestrę dętą, w której grał na saksofonie ponad 40 lat. Skład orkiestry się zmieniał, ale pan Tomasz zawsze był. Organizował instrumenty, zachęcał młodzież do grania – wspominał proboszcz.

Ze wzruszeniem przywołał ich ostatnie spotkanie – zaledwie tydzień przed śmiercią. Tomasz chciał przyjąć sakramenty. Był już wtedy bardzo słaby, ale myślał nie o sobie, lecz o orkiestrze. Martwił się, że brakuje młodych muzyków, że nie ma komu grać na nowych instrumentach.

– Był człowiekiem bardzo wrażliwym na muzykę, na kulturę. I zapewne stąd brała się jego wrażliwość na drugiego człowieka – stwierdził proboszcz.

Ksiądz wspominał również o jego aktywności społecznej. Tomasz Hoffman został radnym gminy Rościszewo, gdy miał zaledwie 26 lat. W latach 2002–2006 był przewodniczącym Rady Gminy. Jako radny był inicjatorem szeregu działań i inwestycji dla dobra mieszkańców m.in. budowy szkoły w Łukomiu, stacji uzdatniania wody i wodociągu w tej części gminy.

Po skończeniu studiów na Politechnice Warszawskiej, filli w Płocku podjął pracę w Urzędzie Skarbowym w Sierpcu. Założył rodzinę, na świat przyszły dzieci – synowie Mateusz, Bartosz i Wiktor.

Ksiądz Mariusz Stasiak wspominał dobro, które Tomasz niósł ludziom każdego dnia – zarówno w pracy, jak i poza nią. – Jeden z parafian powiedział: „Proszę księdza, kiedy byłem w urzędzie i coś było potrzebne, przyszedł pan Tomek i od razu pomógł”. To nie był odosobniony głos. Świadectwo dobroci i otwartości na drugiego człowieka – dodał.

Tomasz był też pasjonatem sportu – grał w badmintona i tenisa, angażował się w życie lokalnych klubów. Choroba przyszła nagle. Ponad rok temu usłyszał diagnozę: nowotwór złośliwy trzustki. Walczył dzielnie, wspierany przez rodzinę i przyjaciół. Odszedł w dniu 28. rocznicy zawarcia małżeństwa z Romaną.

– Pan Tomasz przegrał tę nierówną i niesprawiedliwą walkę. Dlaczego on? Dlaczego tak dobry, wrażliwy człowiek musiał tak wcześnie odejść? Nikt z nas nie zna odpowiedzi na to pytanie – mówił ksiądz.

Na koniec proboszcz podziękował za życie Tomasza Hoffmana.– Pewnie pan Tomasz tam, w niebie, chwaląc Boga, będzie koncertował w boskiej orkiestrze, zdając sprawę ze swego życia, ze swoich pasji, z dobrych uczynków. Dziękuję Bogu, że dane mi było poznać pana Tomasza. Dziękujemy Ci za Twoje życie, za Twoją obecność wśród nas, za to, że wspierałeś i pomagałeś tak, jak umiałeś – mówił ksiądz Mariusz Stasiak.

Od urzędników

Po zakończonej mszy świętej głos zabrała Monika Jastrzębska, naczelnik Urzędu Skarbowego w Sierpcu. W imieniu całego zespołu żegnała wieloletniego współpracownika i przyjaciela.– Tak trudno pogodzić się z myślą, że już nie wejdę do Twojego pokoju, nie usłyszę Twojego spokojnego głosu, nie doświadczę Twojej rozwagi i życzliwości – mówiła ze wzruszeniem. – Byłeś kimś wyjątkowym. Twoja praca, Twoja postawa, Twoje człowieczeństwo były dla nas wzorem. Przez lata pełniłeś służbę z niezwykłą odpowiedzialnością i oddaniem. Dla Ciebie praca w urzędzie nie była obowiązkiem, była misją – służbą ludziom i Rzeczypospolitej.

Wspominała jego profesjonalizm, wiedzę i opanowanie, ale przede wszystkim dobroć. – Zawsze byłeś tam, gdzie trzeba. Gotowy pomóc, doradzić, znaleźć rozwiązanie, nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Nie szukałeś winnych – szukałeś sposobów, by pomóc – mówiła.

Przywołała też wspomnienia z codziennej pracy. – Twoja mądrość nie brała się tylko z książek, ale z doświadczenia, z empatii, z daru rozumienia ludzi. Potrafiłeś słuchać i rozumieć. Zawsze widziałeś w człowieku więcej niż tylko sprawy, dokumenty, wniosek.

Naczelnik przypominała wspólne chwile:– Mimo ogromu obowiązków miałeś czas dla innych. Czasem wystarczyło jedno Twoje zdanie i jeden uśmiech, by trudny dzień stał się lżejszy. Byłeś dla nas nie tylko kierownikiem, ale mentorem i przyjacielem – mówiła.

Podkreśliła, że jego największym osiągnięciem nie były nagrody czy odznaczenia, lecz szacunek i wdzięczność tych, z którymi pracował. – Dziękujemy Ci, Tomaszu, za Twoją mądrość, uczciwość, oddanie i spokój. Za każdą rozmowę, za każdy uśmiech i każde dobre słowo. Twoje życie było pięknym przykładem, jak można łączyć obowiązek z sercem – zakończyła.

Od skarbowców

Henryka Piekarska, była naczelnik Urzędu Skarbowego w Sierpcu, żegnała Tomka – jak mówiła – nie tylko jako współpracownika, ale także jako przyjaciela. Wystąpiła w imieniu Ogólnopolskiej Fundacji Skarbowości im. Jana Pawła II.

– Kiedy trzydzieści lat temu przyjmowałam do pracy trzech młodych inżynierów po Politechnice Warszawskiej, nie przypuszczałam, że jednego z nich przyjdzie mi dziś pożegnać. Z Tomkiem zawsze wiązały się wspomnienia dobre, pogodne, czasem zabawne. Miał w sobie niezwykły humor i pogodę ducha. Potrafił rozładować napięcie i sprawić, że wszystko wydawało się prostsze – mówiła.

Przywołała wspólne wyjazdy, spotkania rodzinne, chwile, w których potrafił poświęcić się dzieciom, by inni mogli odpocząć i cieszyć się chwilą.– Takiego go zapamiętam: uśmiechniętego, życzliwego, zawsze z sercem dla innych – dodała.

Mówiła też o jego społecznej pasji.– To, że był urzędnikiem państwowym, nie przeszkadzało mu być świetnym samorządowcem. Bardzo współpracował z wójtem, dbał o sprawy lokalne. Ta mała ojczyzna, jego Łukomie, zawsze była dla niego ważna – podkreślała.

– Kochany Tomku, zawsze byłeś tam, gdzie trzeba, taki, jak trzeba. Zawsze można było na Ciebie liczyć. Widocznie byłeś bardziej potrzebny tam, w tej niebieskiej krainie. Do zobaczenia – zakończyła cicho.

Od sportowców

W imieniu Ogniska TKKF „Kubuś” Sierpc zmarłego pożegnał prezes Jakub Grodzicki.– Z wielkim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci naszego kolegi Tomasza Hoffmana. Od 2011 roku był członkiem Ogniska TKKF „Kubuś”. Przyszedł do nas, bo chciał się uczyć grać w badmintona – wspominał.

Opowiadał, że Tomek szybko stał się nie tylko zawodnikiem, ale duszą sportowej społeczności.– Był konsekwentny, skupiony, a przy tym pełen humoru. Przeciwnicy, którzy go nie znali, myśleli, że to amator, którego łatwo pokonać. A potem mieli wielkie oczy ze zdziwienia – mówił z uśmiechem.

Przywołał wspólne treningi i turnieje.– Sięgał po laury w zawodach rejonowych, wojewódzkich i ogólnopolskich. Pokochał tenis. Spędzał na korcie długie godziny. Miał talent, pasję i ogromną determinację. Od wielu lat miałem przyjemność być jego partnerem deblowym. Rozumieliśmy się bez słów – mówił.

Wspominał także ich ostatni wspólny turniej – zaledwie kilka miesięcy przed śmiercią.– Jeszcze w lipcu tego roku graliśmy razem. Byliśmy najstarszą parą, a mimo to zajęliśmy drugie miejsce. Tomku, mam nadzieję, że tam, po tej drugiej stronie, znajdziesz dla nas jakiś kort i że jeszcze kiedyś razem zagramy – dodał.

Na zakończenie ogłosił, że Tomasz Hoffman został uhonorowany tytułem honorowego członka Ogniska TKKF „Kubuś” Sierpc.

Od naczelnej

Tomka poznałam w Urzędzie Skarbowym. Były to lata 90. Dopiero co skończyłam szkołę. Zatrudniono mnie, bym wprowadzała dane z formularzy PIT do komputera. To była moja pierwsza praca. Byłam bardzo zestresowana. I wtedy pojawił się on. Do dziś nie wiem, jakim cudem sprawił, że strach odszedł. Kilka zdań, żartów, uśmiech – i nagle wszystko stało się prostsze. Potrafił w niezwykły sposób zmieniać życie innych ludzi. Nie wiem nawet, czy zdawał sobie z tego sprawę.

Przez lata spotykaliśmy się w różnych miejscach. I zawsze wymienialiśmy się nowymi kawałami. Miał podobne do mojego poczucie humoru, więc na wiele rzeczy patrzyliśmy podobnie. Uwielbiałam przyglądać się, jak gra w tenisa czy badmintona. Wydawało się, że stał w miejscu, a zmuszał przeciwników, by biegali na najwyższych obrotach.

Dobrze jest spotykać takich ludzi na swojej drodze, bo wtedy wie się, że można więcej, lepiej, spokojniej. Tomek, dziękuję.