Kobiece twarze polskiego kina

W ostatnich miesiącach pojawiły się dwie książki prezentujące historię polskiego kina w jego aktorskim, kobiecym wydaniu. 

Mój mąż jest z zawodu dyrektorem, czyli jak u Barei

Nakładem Wydawnictwa Krytyki Politycznej ukazała się książka Rafała Dajbora „Mój mąż jest z zawodu dyrektorem, czyli jak u Barei 2” poświęcona aktorkom, które w komediach Stanisława Barei zagrały epizodyczne role wypowiadając przy tym tzw. „skrzydlate słowa”, czyli znane i używane w polszczyźnie cytaty. To niejako druga część wydanej w 2019 roku i świetnie przyjętej przez czytelników książki „Jak u Barei, czyli kto to powiedział”, w której autor przedstawiał sylwetki męskich wykonawców niezapomnianych epizodów. Tym razem bohaterkami są m.in. Zofia Czerwińska, Barbara Rylska, Hanna Skarżanka, Zofia Merle, Anna Jaraczówna i kilka innych artystek. Książka Dajbora to pełna faktów opowieść biograficzna, obficie okraszona anegdotami i wspomnieniami. Jej autor jest aktorem i dziennikarzem, prezesem Fundacji Drugi Plan zajmującej się ocalaniem od zapomnienia aktorów polskiej sceny i ekranu, twórcą i redaktorem strony www.mariuszgorczynski.pl upamiętniającej aktora Mariusza Gorczyńskiego (1933-1990).

Poli Raksy twarz
Równie ciekawą propozycją jest „Poli Raksy twarz”, wydana przez wydawnictwo Czarne publikacja poświęcona gwieździe polskiego filmu i telewizji oraz dziennikarce i projektantce mody. Autorem tej napisanej z reportersko-detektywistycznym nerwem książki jest Krzysztof Tomasik, znany pisarz zajmujący się tematyką polskiego kina, historią mniejszości seksualnych i pop-kulturą czasów PRL-u oraz Polski czasów transformacji. Książka wymagała podejścia detektywistycznego. Pola Raksa w 2002 roku całkowicie wycofała się z życia publicznego; od tego czasu odmawia rozmów i wywiadów. Autor musiał oprzeć się wyłącznie na materiałach dziennikarskich i rozmowach. „Poli Raksy twarz” to interesująca i wnikliwa analiza fenomenu, którym była i jest Raksa. „Była” — bo obraz jej twórczej działalności sprowadzony został w powszechnej świadomości do roli Marusi z „Czterech pancernych i psa”, serialu sprzed ponad pół wieku. „Jest” — bo próżno szukać w dziejach polskiego kina drugiej aktorki, która tak zdecydowanie przeszłaby z pozycji osoby publicznej do statusu osoby całkowicie prywatnej i tak konsekwentnie owego statusu broniła. Książka Krzysztofa Tomasika to pozycja obowiązkowa dla miłośników polskiego filmu oraz dla tych, których interesuje kultura czasów PRL-u i pierwszych lat po przełomie 1989 roku.