Jaki powinien być psycholog dziecięcy?

W życiu każdego człowieka zdarzają się trudności, z którymi nie jest w stanie uporać się samodzielnie. Takie sytuacje mają miejsce także u dzieci i młodzieży. Musi wtedy wkroczyć psycholog dziecięcy, aby wyciągnąć nieletnich z dołka.

Kim jest psycholog dziecięcy?

Psycholog dziecięcy jest wykształconym specjalistą, który posiada ogromną wiedzę na temat psychiki dzieci oraz nastolatków. W swojej pracy zbiera doświadczenie związane z pokonywaniem problemów u tej grupy wiekowej.

Zgłoszenia z dzieckiem do psychologa nie należy traktować jako coś strasznego. Jest to taki sam lekarz, jak każdy inny. Powinno się go traktować jako sojusznika w wyprowadzeniu dziecka na prostą. Wybierając odpowiedniego specjalistę trzeba jednak pamiętać o kilku kwestiach:

• bacznie obserwować wybierane przez specjalistę metody leczenia i w jaki sposób działają na dziecko,
• należy pamiętać, że jedna wizyta u psychologa niewiele pomoże. Trzeba wdrożyć całą terapię i stosować się do zaleceń specjalisty,
• warto słuchać cennych rad, które mówi psycholog dziecięcy.

Jakie cechy powinien mieć psycholog dziecięcy?

Bardzo ważne jest, aby trafić na osobę empatyczną, mającą odpowiednie podejście do dzieci. Osoba nieletnia musi czuć się w towarzystwie dorosłego swobodnie, nie bać się wyznać własnych lęków oraz trudności, jakie napotyka w życiu.

Dobry psycholog dziecięcy nigdy nie krytykuje, jest spokojny, cierpliwie tłumaczy różne kwestie, wskazuje możliwe do zastosowania rozwiązania. Musi także umieć zrozumieć postawę dziecka, mieć świadomość, że każdy może popełnić błąd. Dobry psycholog właściwie pokieruje dzieckiem, zasugeruje właściwe rozwiązania, być może nawet wizytę u psychiatry, jeżeli uzna, że wymagane jest także leczenie farmakologiczne.

Nie należy się bać ani wizyty u psychologa, ani psychiatry, ponieważ są to specjaliści z odpowiednim doświadczeniem oraz wiedzą, którzy są w stanie pomóc w najtrudniejszych sytuacjach życiowych.

Kiedy warto wybrać się z dzieckiem do psychologa?

• Jeżeli u dziecka występują jakiekolwiek problemy, nie umiesz do niego dotrzeć i sytuacja zamiast normować się, pogarsza się.
• Gdy u dziecka występują niepokojące objawy: zamknięcie się w sobie, obniżenie nastroju utrzymujące się przez bardzo długi czas, dziwne zachowania w różnych sytuacjach.
• Brak prawidłowego funkcjonowania w społeczności rodzinnej oraz szkolnej.
• Zaniepokoić powinny również m.in. ataki paniki, zachowania agresywne, nadpobudliwość, brak asertywności, kłopoty ze snem, trudności w nauce.